دانش صنعت
فرآیند دایکاست چه تفاوتی با سایر روش های تولید مانند قالب گیری تزریقی یا ماشین کاری دارد؟
استفاده از مواد:
ریخته گری عمدتاً از فلزات یا آلیاژهای فلزی استفاده می کند که استحکام، دوام و مقاومت بالایی در برابر حرارت دارند. مواد معمول ریخته گری شامل آلومینیوم، روی، منیزیم و آلیاژهای مس هستند. این مواد به دلیل خواص مکانیکی و مناسب بودن برای کاربردهای خاص انتخاب می شوند.
از سوی دیگر، در قالب‌گیری تزریقی، عمدتاً از پلاستیک یا پلیمر استفاده می‌شود. ترموپلاستیک هایی مانند پلی اتیلن، پلی پروپیلن و پلی کربنات به دلیل تطبیق پذیری، سهولت قالب گیری و طیف وسیعی از خواص معمولاً مورد استفاده قرار می گیرند.
ماشینکاری شامل کار با مواد مختلف از جمله فلزات، پلاستیک، کامپوزیت و سرامیک است. موادی مانند آلومینیوم، فولاد، برنج و تیتانیوم به دلیل استحکام، رسانایی و قابلیت ماشینکاری اغلب ماشینکاری می شوند.
ابزار سازی:
دایکستینگ متکی به قالب‌های فولادی بادوام، معروف به قالب‌ها، که در طول فرآیند ریخته‌گری در برابر دما و فشار بالا مقاومت می‌کنند. این قالب ها با مهندسی دقیقی ساخته شده اند تا فلز مذاب را به شکل دقیق و مکرر به شکل دلخواه درآورند.
در قالب‌گیری تزریقی از قالب‌های ساخته شده از موادی مانند آلومینیوم یا فولاد سخت شده استفاده می‌شود. در حالی که این قالب ها برای تولید با حجم بالا مناسب هستند، ممکن است در برابر دما و فشار شدید ریخته گری مقاومت نکنند.
ماشینکاری به ابزارهای برش خاصی مانند مته، آسیاب انتهایی و ابزار تراش برای شکل دادن به مواد نیاز دارد. این ابزارها ممکن است بسته به مواد ماشین کاری و پیچیدگی قطعه نیاز به تیز کردن یا تعویض مکرر داشته باشند.
فرآیند:
دایکاست شامل تزریق فلز مذاب به داخل حفره قالب تحت فشار بالا، اغلب با استفاده از سیستم های هیدرولیک یا پنوماتیک است. هنگامی که فلز جامد شد، قالب باز می شود و قالب ریخته گری خارج می شود. این فرآیند امکان تولید سریع قطعات فلزی پیچیده با تلورانس های کم را فراهم می کند.
قالب گیری تزریقی از یک اصل مشابه پیروی می کند اما در عوض پلاستیک مذاب به داخل حفره قالب تزریق می شود. مواد پلاستیکی حرارت داده شده و تحت فشار وارد قالب می شوند، جایی که سرد و جامد می شوند تا شکل قطعه مورد نظر را تشکیل دهند.
ماشینکاری شامل برداشتن مواد از یک بلوک جامد یا شمش با استفاده از ابزارهای برش است. این فرآیند تولید کاهشی شامل عملیات هایی مانند فرز، تراشکاری، سوراخ کاری و سنگ زنی برای دستیابی به شکل، ابعاد و سطح مورد نظر است.
پیچیدگی:
دایکستینگ با توجه به قابلیت های قالب های قالب می تواند اشکال پیچیده و پیچیده ای را با دقت بالا تولید کند. این آن را برای قطعاتی با ویژگی های دقیق، دیواره های نازک و هندسه های پیچیده مناسب می کند.
قالب‌گیری تزریقی همچنین می‌تواند اشکال پیچیده ایجاد کند، اما ممکن است توسط عواملی مانند زوایای پیش‌کشی، آزادسازی قطعه و محدودیت‌های ابزار محدود شود. با این حال، پیشرفت‌ها در طراحی قالب و آنالیز جریان مواد، امکانات قطعات پیچیده‌ای با قالب‌گیری تزریقی را افزایش داده است.
ماشینکاری می‌تواند به اشکال پیچیده دست یابد، اما ممکن است به دلیل دسترسی به ابزارهای برش و پیچیدگی هندسه قطعه محدود شود. برخی از ویژگی‌ها، مانند حفره‌های داخلی و بریدگی‌ها، ممکن است بدون تجهیزات یا تکنیک‌های تخصصی، چالش‌برانگیز یا غیرممکن باشد.
پایان سطح:
دایکاست معمولاً به قطعاتی با سطح صاف مستقیماً از قالب منجر می شود که اغلب به حداقل پس پردازش یا تکمیل نیاز دارند. این به دلیل کیفیت بالای سطح قالب های قالب و انجماد سریع فلز مذاب است.
قالب‌گیری تزریقی می‌تواند بسته به عواملی مانند طراحی قالب، انتخاب مواد و شرایط پردازش، قطعاتی با سطوح مختلف تولید کند. بافت های سطحی، پرداخت ها و الگوها را می توان از طریق استفاده از قالب های بافت دار، عملیات سطحی یا عملیات ثانویه به دست آورد.
ماشینکاری علائم مشخصه ابزار را روی سطح قطعه به جا می گذارد که ممکن است برای دستیابی به بافت و کیفیت سطح مورد نظر به فرآیندهای تکمیلی اضافی نیاز داشته باشد. این عملیات تکمیلی ممکن است شامل سنباده زدن، پرداخت، سفت کردن، یا پوشش برای بهبود زیبایی و عملکرد باشد.
نرخ تولید:
ریخته گری و قالب گیری تزریقی هر دو فرآیندهای تولید با حجم بالا هستند که قادر به تولید مقادیر زیادی از قطعات با زمان چرخه نسبتاً کوتاه هستند. ماهیت خودکار این فرآیندها، همراه با توانایی تولید چندین قطعه به طور همزمان در یک قالب یا قالب، تولید انبوه کارآمد را ممکن می‌سازد.
ماشینکاری به طور کلی کندتر از ریخته گری و قالب گیری تزریقی است، به ویژه برای قطعات پیچیده یا مواد با سختی یا چقرمگی بالا. عملیات ماشینکاری اغلب به صورت متوالی انجام می شود و هر عملیات نیاز به زمان راه اندازی و تغییرات ابزار دارد که می تواند نرخ کلی تولید را محدود کند.
EN
